کد مطلب:141745 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:140

در صبح عاشورا
مرحوم شیخ مفید گزارش فرمود: هنگامی كه امام حسین علیه السلام نی هایی را در خندق پشت خیمه گاه آتش زد، شمر از جلوی امام می گذشت. فریاد زد: «ای حسین! آیا به آتش


قبل از روز قیامت عجله كرده ای؟» امام حسین علیه السلام به او فرمود: «ای پسر بزچران! تو برای ورود به آتش سزاوارتری» [1] در این هنگام مسلم بن عوسجه تیری در كمان نهاد تا او را هدف گیرد. امام حسین علیه السلام او را از این كار منع فرمود. مسلم گفت: «این فاسق از دشمنان خداوند و بزرگ ستمگران است. اینك خداوند شما را بر او مسلط كرده است». امام فرمود: «به او تیراندازی مكن كه خوش ندارم شروع كننده جنگ باشم». [2] .

درسی كه می توان گرفت: سخن مسلم بن عوسجه درست بود فرصتی به دست آمده بود تا كه شمر كه خود از ائمه كفر است، كشته شود؛ اما امام نمی خواهد شروع كننده نبردباشد. از اینجا روشن است كه رفتار امام تنها از اصول الهی سرچشمه می گیرد. البته می توان گفت كه این برخود گویای آن است كه عمل امام، جهاد ابتدایی نیست؛ بلكه نوعی دفاع، دعوت به خیر، یا گونه ای از امر به معروف و نهی از منكر است.


[1] «يابن راعية المعزي، انت اولي بها صليا». تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 424؛ ابصار العين، ص 109.

[2] «لا ترمه فاني اكراه ان ابدأهم في القتال». ابصار العين، ص 109، و در كتاب الارشاد، ج 2، ص 96 با اندك اختلاف در برخي از كلمات.